Jeanelyn

Het viel me op dat ik de laatste tijd niet meer zo vaak iets vind. Nou ja, ik heb heus nog wel een mening, maar het échte vinden, in de scherpe en soms wat ongenuanceerde vorm die ik van mezelf kende is verder te zoeken dan voorheen. Vandaag kwam daar ineens verandering in, toen ik kennis maakte met Jeanelyn uit Gouda. Een onverschrokken vrouw die geen enkele last heeft van bovenstaande. Zij vindt namelijk heel veel en ze voelde zich geroepen om dit te delen met een journalist van het AD. Deze 52 jarige verpleegkundige (ook dat nog!!) vindt om te beginnen dat ‘we met z’n allen nogal krampachtig doen over het filmen van heftige ongelukken’. Zelf legt ze heftige gebeurtenissen schaamteloos vast in filmpjes om deze vervolgens te delen via social media. 'Dat hoort nu eenmaal bij deze tijd' vindt ze.' Al schroomt ze niet om daar aan toe te voegen dat ze het stiekem ook wel erg leuk vindt als belangrijke kanalen haar filmpjes vervolgens delen. Want daardoor krijgt ze er namelijk heel veel volgers bij en dat geeft haar een kick. Voor haar is de dood iets normaals geworden (een direct gevolg van haar beroep, zo stelt ze), dus ze ziet het probleem niet zo. Wat ze eigenlijk bedoelt is: mocht je ooit op een afschuwelijke manier aan je einde komen op een openbare plek, dan bezorg je mensen als Jeanelyn in ieder geval een topdag! Troostende gedachte toch? Wat eventuele nabestaanden hierbij voelen, dat doet er verder niet toe. Want hé, over de dood moet je niet te moeilijk doen hè! Maar laat ik Jeanelyn nu niet al te negatief wegzetten. Ze doet namelijk ook heel belangrijk werk. Haar filmpjes hebben namelijk een ‘preventieve werking’ en ‘de mensen hebben nu eenmaal het recht om te weten wat er in hun wereld gebeurt’ zo stelt ze. Je moet weten dat ze dit vooral doet om mensen te waarschuwen. Dus eigenlijk moeten we haar dankbaar zijn. Nou, mij was ze al kwijt voor ik het einde van de 1e alinea had bereikt. Het enige waar ik haar dankbaar voor ben is dat ze me weer eens scherp en ongenuanceerd ergens iets van laat vinden. Namelijk: wát een loeder. En wat een bizarre wereld representeert ze, waar privacy, empathie en ethiek zó ver weg zijn gezakt… Jeanelyn zet zichzelf met dit interview bewust neer als boegbeeld van een grote groep mensen. Je ziet haar bijna voor je; zelfgenoegzaam op het podium dat haar werd aangeboden door de media. Nee, zij is niet bang voor de reacties! Zij stáát voor haar acties en is als fanatieke twitteraar niet bang voor de stroom aan negatieve reacties... Maar hoe boos ze me ook maakt, ik realiseer me wel dat het niet om haar gaat. Al zou ze dat nog zo graag willen. Wat me zo raakt is de énorme groep mensen die ze vertegenwoordigt. Met grote regelmaat trekken politie en andere hulpverleners wanhopig aan de bel over dit probleem. Het leed van anderen is dé weg geworden naar ieders ‘5 minutes of fame’. Of ben ik nu te cynisch? Psychologen wijzen er immers fijntjes op, dat de mensheid altijd al een groep ellendelingen is geweest. Van schandpalen tot brandstapels; het publiekelijk martelen of vermoorden van onze medemens werd door de eeuwen heen zelfs tot volksvermaak gerekend. Maar gek genoeg kunnen deze specialisten mijn zorgen niet wegnemen. We waren als mensheid deze barbaarse taferelen toch juist ontgroeid? Is dat niet wat we evolutie noemen? Maar onze beschaving lijkt in rap tempo rechtsomkeert te maken, met de narcistische en individualistische wereldburgers voorop. Starend naar hun mobiel zijn ze –al dan niet anoniem- niet bang om de ene ethische grens na de andere over te marcheren. Doodeng vind ik het. En ja, misschien zit die angst ook wel in een stukje herkenning. Waar ik het had over ‘hun’ moet ik misschien wel ‘we’ gebruiken. Ik ga zelf ook niet helemaal vrijuit in deze aanklacht. Zo probeer ik al tijden mijn Facebookaccount vaarwel te zeggen. Lukt niet. Bang om iets te missen en tóch ook blij als mensen mijn nieuwe profielfoto leuk vinden. En toen ik onlangs met mijn (in mijn ogen) enorm fotogenieke gezinsleden vakantie vierde op één van de meest fotogenieke plekken van Europa, besloot ik spontaan om mijn Instagramaccount af te stoffen. Natuurlijk alleen maar om tegemoet te komen aan mijn onbedwingbare behoefte om aan iedereen te laten zien hoe fijn en leuk het allemaal wel niet was. Waarom is dat nodig? Wat voegt het toe? Ik weet de antwoorden écht niet, maar kan het toch niet laten. Blijkbaar is deze collectieve verslaving niet voor niets zo collectief en ben ik niet immuun. Al is het maar om mijn schrijfsels onder de aandacht te brengen. Want al is schrijven het liefste dat ik doe, als niemand het leest gaat de lol er waarschijnlijk snel af. Ik prijs mezelf gelukkig met een aardig stel hersens, een gezonde dosis empathie en slechts een bescheiden mate van nieuwsgierigheid. Deze eigenschappen zullen me er gelukkig altijd van weerhouden om hulpverleners in de weg te staan of andermans leed in te zetten voor mijn eigen kick. Dat stelt me enigszins gerust. Maar de wetenschap dat een veel te grote groep mensen deze eigenschappen niet bezit zal me regelmatig uit m’n slaap blijven houden. Dat, én de gedachte dat iemand als Jeanelyn als verpleegkundige aan mijn ziekbed zou kunnen verschijnen. Dat ook. ***

Ik verwijs in deze blog naar dit artikel  van Sebastiaan Quekel dat vandaag verscheen op de website van het AD.