Solidariteit in een slangenkuil
Voor Vala,
Al vaker had ik een blog van je gelezen op me-to-we.nl. Indringend, grappig, en vaak zo herkenbaar. Vaak had ik na het lezen een onbedwingbare behoefte om je te knuffelen of gewoon een dikke zoen te geven. Of – om je niet al te bang te maken – een keer een mailtje te sturen om je te vertellen hoe ontzettend gelijk je hebt. Ik deed het nooit, maar nu dus wel. Of zoiets.
We hebben veel gemeen, jij en ik: geboren in 1982, met een passie voor schrijven en allebei ‘mama met een leven’ van twee kindjes onder de vijf. Maar er zijn ook verschillen. Die ga ik niet allemaal benoemen, want ik voel in geen enkel opzicht de behoefte om jou in te wrijven wat mij allemaal wél heeft meegezeten de afgelopen jaren. Maar ik kan je zeggen dat ik met grote regelmaat mijn zegeningen tel. En dan is het heel oké om je af en toe bewust te zijn van het feit dat dat niet vanzelfsprekend is. Dat jouw blogs daar aan bijdragen is voor mij goed, voor jou misschien wat wrang. Maar laat ik daar dan aan toevoegen dat ik een enorm respect heb voor jouw kracht en doorzettingsvermogen. En vooral je gave om daar zó mooi over te schrijven!
Naast bovenstaande is er nog iets dat we delen: onze ervaring met borstvoeding. De blog die je er vorige week over schreef bezorgde me een soort ultiem high-five-gevoel. 'Yes! Wat zij zegt mensen, wat zij zegt!' Maar velen dachten daar anders over. Dus... Het is duidelijk dat ik me in een slangenkuil stort als ik er over uitweid. Maar aangezien jij nu toch al op de bodem van die slangenkuil ligt (of nee, ik moet zeggen: strijdbaar rechtop staat), spring ik zonder twijfel naast je. Want de solidariteit van jonge moeders zou toch ijzersterk moeten zijn? In ieder geval sterk genoeg om opgewassen te zijn tegen al die valse, sissende serpenten?
Toen ik 5 jaar geleden zwanger was van mijn oudste was ik er –natúúrlijk – ook van overtuigd dat ik mijn kindje zelf zou gaan voeden. Al was het maar omdat de wereld om mij heen daar vanuit ging en ik alleen maar semi-stellig hoefde te knikken als het onderwerp ter sprake kwam. Maar al snel werd mij duidelijk dat bij het krijgen van kinderen niets gaat zoals je van tevoren verwacht…
Met 30 weken was er een echo. Het eigenwijsje in mijn enorme buik bleek niet ondersteboven in mijn buik rond te zweven. Echt niet. Heel tevreden zat ze fier rechtop, op haar teentjes te sabbelen. Zo klem als wat in mijn veel te krappe buik, dat ook nog. De weken die volgden stonden in het teken van hoopvolle echo's, grinnikende verloskundigen en bedenkelijk kijkende gynaecologen. Ik wikte en woog. Ik twijfelde en snikte en ik las alle artikelen en adviezen die ik kon vinden. Ik luisterde (veel te veel) naar 'goedbedoelde adviezen', vergat mijn sterke intuïtie en overwoog tóch de uitwendige versie. Ik lag zelfs twee weken lang iedere avond op de bank te gieren van de lach, terwijl de papa in spe Moxa-wierook bij mijn kleine tenen brandde (serieus!!). En toen, ergens in de 35e week wist ik het ineens zeker: zij wil dit zo. Wie ben ik om daar perse verandering in te willen brengen? De Moxa ging uit het raam en het versie-plan werd van tafel geveegd. Ik stapte zo gedecideerd mogelijk binnen bij de gynaecoloog en zei semi-stoer: 'Het is niet anders, mijn meisje wil de regie en die krijgt ze van me.' Als een wonder was de gynaecoloog het volledig met me eens. Ze schudde mijn hand en verwees me naar de afsprakenbalie. Daar werd de geboorte van mijn meisje een klein stipje in mijn agenda. Ik had dat vreselijk kunnen vinden (er waren genoeg collega-moeders die me dat subtiel en minder subtiel aanpraatten), maar ik deed het niet. Want: zij had het zo georganiseerd. Op vrijdag de dertiende stapten we in alle vroegte het ziekenhuis binnen. Een lieve dame wees ons 'onze suite' en twee uur later was ze daar. Mijn kleine regisseuse legde keihard brullend haar hand op mijn wang. En ik huilde nog harder dan zij. Omdat ik wist dat het goed was en ik zó trots op haar was. Ze had al die tijd gelijk gehad.
Ja, zij wel! Want natuurlijk waren er al die weken massa’s zelfbenoemde deskundigen die meewarig vroegen waarom ik het 'willens en wetens liet aankomen op een keizersnede'. 'Toch een beetje kiezen voor de makkelijkste weg. Toch?' Het werd niet altijd letterlijk gezegd, maar blikken zeggen alles. En keurig op een goudschaaltje gewogen woorden trouwens ook. Wat was ik blij met de nuchtere visie van de papa in spe. En zijn vertrouwen in mijn intuitie. Toch was ik opgelucht dat de gynaecoloog een week voor de geplande datum zei dat natuurlijk bevallen een absolute ‘no go’ was geworden. Onbedoeld gaf ze me de bevestiging waar ik stiekem zo naar verlangde. Alsof ik me toch wilde kunnen verdedigen.
So far so good, maar dat bleek nog maar het begin. Want direct na de eerste ontmoeting met mijn kleine regisseuse legde een kordate verpleegkundige haar aan mijn borst. Volkomen stoned van geluk én de morfine liet ik het gelaten gebeuren. Maar het werkte niet. Echt niet. Ze huilde en huilde en haar bolle wangetjes werden per uur minder bol. Zo ploeterden we verder in onze kraamsuite. Ik dacht natuurlijk dat het er allemaal bij hoorde, want de verpleegkundigen ter plaatse riepen om het hardst dat ‘we het zó goed deden!’
Drie dagen later mochten we naar huis. Mijn voorgevel was inmiddels zo groot geworden dat ik moeite had om rechtop te blijven zitten, maar ik deed braaf wat er van mij verwacht werd. Althans ik probeerde het uit alle macht. Maar het wurmpje in mijn armen weigerde stellig, terwijl ze brulde van de honger. Ik deed met haar mee, al was het niet van de honger. Maar opgeven was geen optie, dus het kolven begon. Een geweldige uitvinding. Maar niet voor mij. Ik vond het afschuwelijk. Ik dirigeerde iedereen stellig de kamer uit voordat ik de zoemende melkmachine aankoppelde waarna deze ritmisch al mijn gevoel voor vrouwelijkheid wegpompte. Zo ploeterden we verder, de kraamweek door. Bolle wangetjes werden ingevallen wangetjes en de kraamverzorgster begon steeds harder te roepen dat 'als ze niet snel zou aankomen, we weer terug naar het ziekhuis moesten.' Op de achtste dag hakte ik de knoop door. De grens was bereikt. Mijn lief gaf me opgelucht een zoen en snelde naar de drogist voor een grootverpakking babyvoeding. Vastberaden en opgelucht zette ik me schrap voor iedereen die zou proberen om me om te praten. Maar dat gebeurde niet. De opluchting was zo groot, dat niemand er nog iets tegenin durfde te brengen denk ik. De donkergrijze mist verkleurde en veranderde eindelijk in de roze wolk waar ik zo naar verlangde.
Vanaf dat moment wist ik één ding zeker: voor mij nooit meer borstvoeding. Maar dat moet je dus niet hardop zeggen tegen vreemden of vage bekenden. NOOIT. Ontaarde, slechte, onnadenkende moeder die ik ben! Of het de hormonen waren, of de alom aanwezige ‘propaganda’ weet ik niet, maar toen mijn jongste zich aankondigde ging ik toch weer twijfelen. Even. Want al snel wist ik weer zeker dat ik het zowel mijn jongste als mijzelf niet ging aandoen. Gelukkig waren mijn naasten heel begripvol en de buitenwereld sloot ik gewoon buiten. Meewarige blikken en kritische vragen parkeerde ik, afkeurend gesnuif en lyrische ervaringsverhalen negeerde ik. En ik knuffelde mijn moeder die zó achter me stond en me wel honderd keer vertelde dat ik de juiste beslissing nam. Na een stressvolle zwangerschap, die wederom eindigde met een geplande keizersnede lag ze in mijn armen; mijn prachtige jongste dochter. Ze krulde zich om me heen en lurkte tevreden aan het minuscule flesje dat ze van haar vader kreeg aangereikt. Weer lag ik brullend in mijn kraambed. Van geluk deze keer.
Lieve Vala, bedankt dat jij de dingen bij naam noemt. Voor de meeste van ons is het heerlijk, die herkenbaarheid! Blijf dat alsjeblieft doen, want jij kunt als geen ander beschrijven hoe het leven van 'jonge moeders met een leven' er écht uitziet. Met humor, want alsjeblieft laten we dat erin houden! En bedenk dat achter al die schoppende en scheldende serpenten waarschijnlijk een gefrustreerd hoopje hormonen schuilgaat. Uitgeput door slapeloze nachten en pissig over de vochtplekken in hun nieuwe blouse. Daar ga ik tenminste vanuit. Want geen enkel toerekeningsvatbaar moederhart zou zo los (mogen) gaan op een 'lotgenoot' op een manier zoals jij hebt moeten ondergaan. Sterkte met alles Vala en veel geluk!
Groet, Dorien
Benieuwd naar de blogs van Vala van der Boomen? Die vind je op www.me-to-we.nl en www.stadsmeisjeophetplatteland.nl.
