Hollen en stilstaan
Daar zat ik dan. In de maanden die achter me lagen was -naast mijn gezin- ook mijn omvang nagenoeg verdubbeld. Het was ergens in het najaar van 2011, dat de roze wolk begon te verdampen en het duidelijk werd dat de zwangerschapskilo’s niet vanzelf weer zouden verdwijnen. Mijn kortstondige hockey carrière was beëindigd en van de sportschool werd ik knetterchagrijnig. Dus toen iemand mij voorstelde aan de Belgische Evy was ik vrij snel geïnteresseerd. Evy hield van hardlopen en ze was er erg op gebrand dat meer mensen die passie gingen delen. Ze bleek te beschikken over een prachtig, maar vrij dwingend stemgeluid en haar motto was: ‘start to run!’ Eh, oké.. Goed dan. Ofzo. Een beetje twijfelachtig ging ik overstag.
Ik weet nog dat ze me de allereerste keer vertelde dat we 20 minuten achter elkaar gingen trainen. Ik lachte haar nog net niet uit. Met een mengeling van cynisme, frisse tegenzin en vastberadenheid liep ik verder. En het ongelooflijke gebeurde: ik kreeg er lol in. Evy en ik werden dikke vriendinnen en zo hobbelden we twee jaar samen verder. De 5 kilometer aan één stuk die Evy me beloofde haalde ik nooit, maar ik kwam in de buurt en dat was al veel meer dan ik ooit had durven dromen. Ze was fier op me.
Toen diende zwangerschap twee zich aan. Geen explosie van zwangerschapskilo’s deze keer, want ik hing een half jaar boven de wc. ‘Zo heb elk nadeel…’ Juist. Van hardlopen kwam het even niet meer. Evy en ik bleven ver bij elkaar uit de buurt. Maar vergeten deed ik haar niet, ik wist dat we elkaar wel weer terug zouden vinden. Ooit.
En inderdaad. Precies 3 jaar na onze eerste ontmoeting pakten we de draad weer op. Een stuk zekerder dan de eerste keer begon ik opnieuw. We kenden ups en downs, maar deze keer was ik vastberaden om die 5 kilometer aan een stuk wél te lopen. Op 6 april 2015 deed ik het. In Haarzuilens liep ik een achtste marathon en ik kwam niet eens als laatste over de finish. Ik kon wel janken.
Inmiddels zijn we twee jaar verder. Ik bleef lopen, soms fanatiek, soms met tegenzin, soms weken achter elkaar niet. En al die tijd bleef er iets knagen. Vanaf die eerste stappen in 2011 had ik één doel voor ogen: de Utrechtse Singelloop. Toen ik het voor het eerst bedacht wist ik vrijwel zeker dat ik dat nooit zou redden. Maar mijn grenzen werden verlegd. Ik liep 5 kilometer. Ik liep 7,5 kilometer. Steeds was ik verbaasd, maar het lukte! Zo dichtbij was ik nog nooit geweest. Zou ik…? In een vlaag van overmoedigheid schreef ik me in. 10 kilometer rennen door de binnenstad en langs de singels, dát wil ik meemaken. Maar mijn God, 10 kilometer. TIEN!
Volgende week is het zover. Mijn hoofd vind dit hele proces te gek, maar mijn lijf is behoorlijk pissed. Al vanaf de dag dat we tot elkaar veroordeeld werden, heeft mijn lichaam de eigenschap om in verzet te gaan als ik erg sportief ga doen. Verzwikte enkels, kramp, vastgelopen wervels, rugklachten; het is allemaal voorbij gekomen. Bij iedere kilometer die ik verder loop verzint één (of meerdere) van mijn ledematen wel iets om tegen te werken. Maar ik ga door. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb…
Evy en ik hebben gaandeweg afscheid van elkaar genomen en Spotify heeft haar plaats in genomen. Al blijkt uit mijn playlist dat ik me nog steeds graag laat motiveren door vrij dwingende vrouwen met een feministisch randje. Beyoncé (‘Who run te world?!’ Nou B… de héle wereld?!), Christina (Thanks for making me a fighter Chris!) en meer van dat.
Ik weet, ik heb dit veel groter gemaakt dan het is. Er zijn mensen die dit er (ongetraind!) even bij doen. Maar als ik alleen al aan die 10 kilometers denk, krijg ik spontaan pijn in mijn buik. Tegelijkertijd geeft de gedachte dat ik het ga proberen me zó’n kick. Al kom ik deze keer wel als allerlaatste over de finish (en die kans is groot); het kan me niks schelen. Als ik die finish in het Wilhelminapark alleen maar háál volgende week ben ik ontzettend gelukkig.
Shit, als ik dan maar niet ga janken…
