Moederdag

Vandaag, zes jaar geleden

Voor het eerst werd ik naast je wakker. Hoewel... van slapen was eigenlijk niks gekomen die nacht, maar het gaf niet. Je was prachtig en tot op de dag van vandaag kan ik niet onder woorden brengen hoe ik me toen voelde. De nachtelijke uren waren voorbij gevlogen. Ik had ze allemaal meegemaakt, maar was me geen moment bewust geweest van mijn slapeloosheid. Het nieuwe leven overviel me enorm. Jouw nieuwe leven. En dus ook dat van mij. Ik probeerde de chaos in m'n hoofd op orde te krijgen. Tevergeefs. Dus keek ik weer naar jou. Voor het eerst in uren was het stil in de kamer. Slechts onderbroken door zacht gesnurk. Verbaasd bleef ik naar je staren. Tot ik me realiseerde dat het van de slaapbank naast me kwam. Onder een veel te klein laken was een verkreukelde, opgevouwen papa eindelijk in slaap gevallen. Om me heen was alles geel: mijn deken, de muren, de vloer en dankzij de gele gordijnen kleurde al het andere in de kamer in dezelfde gloed. De buitenwereld was heel ver weg, maar hier binnen leek het of de zon was gaan schijnen. Zes jaar later, dezelfde ochtend.

Op de tafel voor me staan warme broodjes, eitjes en sapjes. Naast me ruziën twee poppenmoeders om de nieuwe kleertjes en wie er als eerst met de nieuwe poppenwagen mag lopen. Dan wordt er een doos vol cadeautjes voor mn neus gezet. Een zelfgemaakte armband en een live voorgedragen versje zijn nu al het hoogtepunt van mijn dag. Gisteren was het feest. Eén jarige en één bijna jarige werden bedolven onder kusjes, knuffels en mooie cadeaus. Maar vandaag is het mijn feestje. Ik vier dat ik zes jaar moeder ben. En ondanks veel, is dat het allermooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen.