Flamingo
Vandaag over een week is het zo ver: de afspraak die zonder moeite mijn aandacht opeist tussen alle gekleurde vakjes in onze online familieplanner. Ik krijg een brok in mijn keel als m’n oog erop valt, maar ik hou mezelf voor dat ik er naar uitkijk. Ik dacht ook altijd dat ik er naar zou uitkijken als het zover was, maar in de praktijk blijk ik mezelf toch slechter te kennen dan ik dacht.
Ik ben me bewust van alle ‘laatste keren’ op deze alledaagse dag: samen haar grote zus uitzwaaien op het schoolplein, onze hardloopwedstrijd naar de bakker, het gesjouw met mandjes bij opa in de groentewinkel, maar vooral ons oeverloze geklets over niks.
Ik vraag haar of ze me wil helpen met de boodschappen opruimen, zoals we meestal doen. Maar daar heeft ze geen zin in. We drinken gezellig koffie in de tuin. Of… nou ja, ik drink koffie en zij hangt verveeld op de schommel en bedelt om de IPad. Als de bel gaat, rent ze joelend naar de voordeur; H&M levert een pakketje vol jurken voor het grote feest! Uitgelaten past ze ze allemaal aan, maar vrijwel meteen is duidelijk welke het moet worden. Glunderend paradeert ze door de tuin in een felroze exemplaar met een glitterende aardbei en veel te veel tule. Ze doet me denken aan een flamingo. Maar ik kan geen enkele weerstand bieden aan haar stralende hoofdje, dus de koop is gesloten. Iedereen gelukkig! Maar dan…
Achteloos zeg ik ‘kom maar lieverd, dan trekken we je jurk weer uit, zodat hij mooi blijft voor zaterdag’. Als door een wesp gestoken kijkt ze me aan. Zonder weerwoord, zonder overleg, verandert mijn stralende flamingo in een stervende zwaan. Met veel gevoel voor drama laat ze zich theatraal op de trampoline vallen en begint oorverdovend te brullen: IKWILMEJÛHKAAAAN! Om de buren dit theaterstuk te besparen lok ik de roze sirene naar binnen en vastbesloten om niet toe te geven probeer ik haar te negeren. Dan gaat het vanzelf over. Toch? Ik pak de stofzuiger en een eentonig gezoem overstemt het snel afnemende gebrul. Tot het stil wordt in huis. Bam! Puntje voor mij en mijn pedagogische aanpak, denk ik tevreden.
Maar nee, op de mat vind ik een snotterig, roze hoopje dat uitgeput ligt te snurken. Geen enkele notie van mijn strategie. Ik kijk naar haar en… daar is dat ellendige brok in mijn keel weer. Kijkende naar mijn slapende meisje met de wilde, blonde krullen, ebt mijn boosheid weg en even laat ik mijn tranen de vrije loop. Zaterdag viert ze haar vierde verjaardag en vandaag over een week hebben we dé afspraak: de intake op school. Mijn kleine roze vogeltje vliegt uit, haar grote zus achterna. Binnenkort verlopen mijn vrije dagen ongetwijfeld een stuk rustiger. En heus, ik zal daar ook erg van genieten. Maar meer dan ik ooit had kunnen denken, zie ik nu vooral op tegen het lege nestje waarin ik dan achterblijf.
