Dylan
‘Omdat ik zoveel vind. Van van alles.’ Maar wat als ik gewoon niet weet wat ik ergens van vindt? En dat gebeurt heel vaak de laatste tijd.
De laatste dagen probeer ik bijvoorbeeld uit alle macht iets te vinden van Dylan. Voor het geval die naam je niks zegt, Dylan is de Nederlandse jongen die bovenop een heilige berg al zijn kleren uittrok en samen met een paar maten naakt op de foto ging. Nou ja, naakt. Met het laatste beetje gene dat hij nog over had hield hij een klein zwart petje voor zijn gebungel. Yolo! Tot zover is mijn behoefte om er iets van te vinden nog niet zo groot. Een tikje knullige schreeuw om aandacht, een puberale vakantiefoto met niet zo veel om het lijf. Letterlijk. Maar toen werd de foto gepost en gedeeld. En gedeeld en geliked en gedeeld en geliked en…. Hoe harder het ging met de foto hoe meer Maleisiërs boos werden. Zo boos dat de aarde begon te beven. En dat was dan dus de schuld van Dylan en zijn maten. Huh?
Ik kan er niks aan doen, maar steeds als ik die foto zie en krantenkoppen lees als: ‘Waarom mag je niet naakt op de heilige Kinabalu-berg?’ moet ik giechelen. Het is zó belachelijk allemaal!
Maar het is natuurlijk helemaal niet grappig. Want een enorme groep mensen is diep gekwetst. Ze voelen zich respectloos behandeld in hun eigen land. Zij geloven in de goddelijke kracht van de berg, die in hun ogen de geesten van overleden dierbaren herbergt. En die naaktfoto heeft ook hen boos gemaakt, met een aardbeving tot gevolg. En of dat de waarheid is of een belachelijke gedachtekronkel, dat doet er helemaal niet toe. Want bij die aardbeving kwamen 20 mensen om het leven en dat is vreselijk. En het feit dat heel veel Maleisiërs bang en boos zijn door een groepje onbehouwen kerels dat door hen zo gastvrij werd verwelkomd, daar ga je niet lacherig om zitten doen.
En dat is dus best een dingetje. De wereld zit zó ongelooflijk vol met tegenstrijdigheden. Eén grote bol, 7 werelddelen, 195 landen en meer dan 7 miljard mensen. Het aantal verschillen in cultuur, karakter, geloofsovertuiging en gebruiken is ontelbaar. Prima! Prachtig juist. Die verschillen maken de wereld zo mooi. Het creëert ruimte om te ontdekken en om je te verbazen en verwonderen. Als je dat wil.
Maar die verwondering wordt steeds kleiner want: de wereld wordt steeds kleiner. Internet, social media en – niet te vergeten – de selfiestick hebben alles op één grote hoop gegooid. Alles kunnen we tegenwoordig met elkaar delen. Een foto is zo gemaakt en met één druk op de knop kan de hele wereld hem zien. En daar natuurlijk iets van vinden (vind mij leuk! Vind mij leuk!) en daar draait het allemaal om. En hoe mooi dit ook klinkt, in de praktijk is dat delen niet ideaal. Want waar je vroeger iedereen met een ander gedachtegoed lekker uit de weg kon gaan als je dat wilde, is dat nu bijna niet meer te doen. 60 jaar geleden leefde iedereen in een betrekkelijk kleine omgeving. Eigen wijk, eigen kerk en eigen sociale kring. Met hier en daar een avonturier of wereldreiziger. De paradijsvogels van hun omgeving. Zij werden hoofdschuddend óf vol bewondering nagekeken en uitgezwaaid en dat was het dan. Met mazzel keerden ze na lange tijd weer terug. Vol verhalen voor iedereen die ze wilde horen. En wie dat niet wilde, luisterde gewoon niet. Lekker makkelijk, hoef je ook niks te vinden. Maar zo werkt het niet meer. De hele wereld ligt aan onze voeten. In woord, beeld en details. En het blijkt steeds vaker dat een groot deel van ons daar eigenlijk niet zo goed tegen kan. Ze worden er respectloos en asociaal van. En dat is toch wel erg jammer. Kun je geen respect opbrengen voor andermans levensstijl? Bemoei je er dan gewoon niet mee. Vind je de gebruiken in een land raar of achterhaald? Ga lekker ergens anders heen. Of blijf thuis. Maar ja, onbegrensde mogelijkheden he. Die kun je niet laten liggen. Ook niet als je eigenlijk niet zo ruimdenkend, inlevend of respectvol bent.
Vandaag staat Dylan voor de rechter. Ik hoop dat het met een sisser afloopt en dat Dylan lekker zondagavond thuis aan de andijviestamp van zijn moeder zit. En wat zou het mooi zijn als hij dan publiekelijk toegeeft dat dit echt niet handig was. Compleet met excuses aan de inwoners van Maleisië en oprecht medeleven met de nabestaanden van de slachtoffers van de aardbeving. Hoeft allemaal niet heel officieel hoor. Voor mijn part gewoon in korte broek op een tuinstoel, hipsterbaard op de kin en petje op het hoofd (liever niet die zwarte!). Misschien kan hij daar dan een filmpje van maken en op Facebook zetten. En dat dan dat filmpje weer duizenden keren wordt gedeeld en geliked…
Zie je nou. Als ik maar lang genoeg ergens over blijf nadenken, ga ik er uiteindelijk toch weer iets van vinden. Gelukkig maar.
